Schrijfster: Layla Hagen
Genre: Adult, Hedendaags
Gepubliceerd: januari 2015
Taal: Engels
Waardering: ★★★★☆
Add to Goodreads
Aimee’s wedding is supposed to turn out perfect. Her dress, her fiancé and the location—the idyllic holiday ranch in Brazil—are perfect.

But all Aimee’s plans come crashing down when the private jet that’s taking her from the U.S. to the ranch—where her fiancé awaits her—defects mid-flight and the pilot is forced to perform an emergency landing in the heart of the Amazon rainforest.

With no way to reach civilisation, being rescued is Aimee and Tristan’s—the pilot—only hope. A slim one that slowly withers away, desperation taking its place. Because death wanders in the jungle under many forms: starvation, diseases. Beasts.

As Aimee and Tristan fight to find ways to survive, they grow closer. Together they discover that facing old, inner agonies carved by painful pasts takes just as much courage, if not even more, than facing the rainforest.

Despite her devotion to her fiancé, Aimee can’t hide her feelings for Tristan—the man for whom she’s slowly becoming everything. You can hide many things in the rainforest. But not lies. Or love.

Withering Hope is the story of a man who desperately needs forgiveness and the woman who brings him hope. It is a story in which hope births wings and blooms into a love that is as beautiful and intense as it is forbidden.

Het is raar, de dingen waar ik zelf bang voor ben zijn dingen die mij in een boek juist aantrekken. Zo ben ik bijvoorbeeld verschrikkelijk bang voor haaien, maar toen ik de samenvatting van The Raft las en dan vooral het stukje "There are Sharks" moest ik dat boek gewoon lezen. Maar dat was niet het enige wat me aantrok aan dat boek, het feit dat ze in de reddingsboot terecht komt door een vliegtuig crash was de andere. Ik ben namelijk ook bang om te vliegen . . . . .

De vliegtuigcrash is dus wat me naar dit boek trok.
Ik wil nl altijd graag lezen dat degenen die in aanraking komen met mijn angsten die dingen overwinnen en overleven. Het stelt me op de één of andere manier gerust als het lukt.

Ik begon dus aan dit boek in de hoop dat de personages deze verschrikkelijke ramp zouden overleven en lang en gelukkig verder zouden leven.
En ik kreeg zoveel meer . . . . .

In het eerste hoofdstuk maken we kennis met Aimee die op weg is van Los Angeles naar de ranch van haar verloofde in Brazilië waar ze een week later zullen trouwen. Maar boven het Braziliaanse regenwoud gaat het mis en crasht het vliegtuig.
Aimee en Tristan, de piloot van haar verloofde Chris, zijn de enige twee aan boord van het privé vliegtuig en overleven de crash.

Vlak na de crash vond ik Aimee een beetje irritant en kinderachtig in haar vraagstelling. Eigenlijk was de hele dialoog in het begin een beetje bijzonder.
Elke vraag die ze elkaar stelden had de naam van de één of de ander in het begin of einde ervan. Dat vond ik raar want ze waren maar met z'n tweeën dus het kon niet missen tegen wie ze het hadden.
Gelukkig duurde dat niet zo heel erg lang anders was ik denk ik gestopt en dat zou jammer geweest zijn want dit was een uniek en emotioneel verhaal over twee personen die elkaar versterken, hoop geven en leren wat echte liefde is.

Dag in dag uit zijn ze op elkaar aangewezen en moeten ze zien te overleven in een omgeving waar het gevaar van alle kanten komt.
Als de één een zwak moment heeft trekt de ander hem/haar eruit en andersom. Ze leren op elkaar te bouwen, elkaar te vertrouwen, zien elkaars sterke kanten en zwakke punten en beginnen elkaar meer en meer te waarderen totdat er iets groeit dat meer betekent dan overleven alleen.,

Het was bijzonder mooi om te lezen hoe die gevoelens zich ontwikkelden, hoe schuldig Aimee zich erover voelde en hoe Tristan zijn verlangens eindelijk werkelijkheid worden.
Hun lot liet me niet los en ik hoopte dat ze alle ontberingen en problemen waarmee ze te maken kregen zouden overleven en nog een lang en gelukkig leven tegemoet zouden gaan.

Afgezien van het begin was dit een erg mooi geschreven, ontroerend, soms spannend en romantisch verhaal, maar de epiloog heeft me een emotioneel wrak gemaakt.
De tranen biggelden me over de wangen bij dat prachtige, maar hartbrekende einde.